Alles wat ik kan zeggen over de dingen die ik op 7 oktober heb gezien en meegemaakt, komt niet in de buurt van wat er daar echt is gebeurd. Het was een slagveld. Lichamen van mannen, vrouwen, kinderen, ouderen en zelfs dieren. Ik behandelde soldaten die ernstig gewond waren. We behandelden politieagenten en burgers terwijl we onder vuur lagen van kalasjnikovs en raketten die een meter van de ambulance insloegen. Meer dan eens kwamen we zonder medicijnen te zitten in de ambulance en moesten we een nieuwe voorraad inslaan bij het station.
Iedereen die op 7 oktober geen MDA-teams aan het werk heeft gezien in het zuiden, onder een regen van kogels en raketten, heeft niet gezien wat echte zelfopoffering is. Het eerste wat we op elke cursus leren is zorgen voor je eigen veiligheid, maar op 7 oktober dachten we daar niet over na. We gingen erop uit om levens te redden in de wetenschap dat we misschien niet terug zouden keren, en dat moment was niet ver weg. De teams waren maar in één ding geïnteresseerd: zoveel mogelijk levens redden. En dat hebben we gedaan. We hebben levens gered van traumaslachtoffers met zeer complexe verwondingen, schotwonden en verbrijzelingen door raketinslagen, honderden slachtoffers. Slachtoffers die konden praten, vertelden me hoe ze zagen hoe hun vrienden werden afgeslacht en hoe ze wisten te ontsnappen terwijl ze gewond waren en zich urenlang verborgen hielden onder het geluid van geweerschoten.
Het is onmogelijk om te beschrijven wat er op 7 oktober is gebeurd. Onze harten bloeden, onze ziel is gewond.
Het is tijd om ons te verenigen.
Lior Levy, paramedic
